ငါအၿမဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမဴႏွင္းေ၀ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္ကေလးမွာ ေနခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလဲတကယ္ပဲ ေတာင္ေစာင္းကေလး တစ္ခုက ေတာင္ထိပ္နားနီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ သဘာ၀အတိုင္းျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေလွခါးထစ္ေလးေတြကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိတယ္။ ေျခနီေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြကို ေပါက္တူးနဲ႔ေပါက္ၿပီး ေလွခါးထစ္ပံု ေပၚတဲ့အခါ ၀ါးလံုးတိုေလးနဲ႔ ထိပ္ပိတ္လိုက္ေတာ့ သဘာ၀က်က် ေလွခါးထစ္ေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီေလွခါးထစ္ကေလးရဲ႕ အဆံုးမွာ တို႔အိမ္ကေလး ရွိတယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ ပတ္လည္မွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြရွိတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ အုတ္ဂူေလးတစ္လံုး ရွိတယ္ေလ။ အစကေတာ့ အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့လည္း ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ သဘာ၀တရားပဲမဟုတ္လား။ အိမ္ရဲ႕ တဖက္မွာေတာ့ ေတာင္ထိပ္ထိ ဆက္တက္သြားလို႔ရတဲ့ ေတာလမ္းကေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အိမ္ေလးကို ေအာက္ေလွခါးထစ္ ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ၀ါးလံုးနဲ႔ေထာက္တင္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခုနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတဲ့ အခန္းေလးကို သက္ကယ္မိုးနဲ႔ အရင္ဆံုးျမင္ရၿပီး အခန္းေလးရဲ႕ ေနာက္နားက်က်ေဘးမွာေတာ့ ၀ါးလံုးေတြကို ဆင္ေျခေလ်ာခင္းထားတဲ့ ဖိနပ္ခၽြတ္ေလးရယ္၊ အဲဒီကေန တဆင့္ တက္လိုက္ရင္ ဘုရားစင္ေလးရွိတဲ့ ၀ါးခင္းၾကမ္းျပင္နဲ႔ အခန္းက်ယ္ကေလးေပါ့။ တဖက္မွာေတာ့ ပ်ဥ္ခင္းထားတဲ့ အခန္းရွည္တစ္ခု ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ျမင္ရမွာကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ခုနဲ႔ အခန္းရဲ႕ေဘးမွာ မီးဖိုေဆာင္ရယ္၊ ကပ္လ်က္မွာ တဆင့္နိမ့္တဲ့ ကျပင္တစ္ခုရွိတယ္။ ထမင္းစားခန္းကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေလး ႏွစ္ခုနားမွာေပါ့။ အိမ္ေလးကေန ဘယ္ဘက္ကို သြားလိုက္ရင္ ေရေတြကို လိုသလိုရႏိုင္တဲ့ ငွက္ေပ်ာေတာႀကီးရွိတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက အဲဒီကေနပဲ ပိုက္သြယ္ၿပီး ေရယူၾကရတာေလ။ ဆက္ၿပီးအျမင့္ကို တက္သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ “ေက်ာက္ျဖဴ” လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ေလးရွိတယ္။ သြားၾကည့္ရင္ ျမင္ရမွာကေတာ့ ေက်ာက္တံုးျဖဴျဖဴေလးေတြကလြဲၿပီး ဘာမွေတြ႕ရမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၿငိမ္သက္ေအးေဆးတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး စိတ္အပမ္းေျဖဖို႔ သြားေရာက္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ေနာက္တခုက အဲဒီေတာင္ကေန ဆင္းသြားရင္ သစ္ပင္ ေထာက္ေထာက္ႀကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ ကေလးေတြ ေဆာ့ေလ့ရွိတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုေပါ့။ ဒီေဒသေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ပြင့္ဖူးေနတဲ့ ပန္းေလးေတြရွိလို႔ေပါ့။ ပင္ယံျမင့္မွာ ပြင့္တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္း၊ အေရာင္းအေသြး စံုလင္လွတဲ့ ေဒလီယာပန္း၊ ႏွင္းဆီပန္း၊ သစ္ခြပန္း၊ ဖေယာင္းပန္းေတြရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာက အနံ႔သင္းသင္းသာရွိတဲ့ မိေခ်ာင္းပန္းေလးကေတာ့ သဘာ၀ပန္းေလးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပန္းအပြင့္ကေသးၿပီး အျဖဴေရာင္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အခိုင္လိုက္လည္း ပြင့္တတ္ၾကပါတယ္။စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ဆိုတာ လက္ေတြ႕ဘ၀ထက္ ပိုၿပီး ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕ေစရာကို အသာေလးေမွ်ာၿပီး လိုက္သြား႐ံုပါပဲ။ အဲလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္ ေျပာေျပာ၊ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ အေကာင္းဆံုး အနာဂတ္ကို ဖန္တီးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အက်ဳိးမဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယာဥ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဟာ ဇတ္ညႊန္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္နဲ႔တူႏိုင္ပါတယ္။ ဇတ္ေကာင္ကို ကိုယ္လိုရာေနရာခ်ၿပီး ဇတ္သိမ္းမွာ လိုရာပံုစံခြက္ထဲ ထည့္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဟာ ႏူးညံ့ပံု ေပါက္ပါတယ္။ ၿငိမ္သက္ေအးေဆးၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဘ၀ကို ႏွစ္သက္ေလ့ရွိၿပီး အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနတဲ့ ေလာကဓံကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္သမား ဆိုရင္ လူေတြက တစ္မ်ဳိးထင္တတ္ၾက ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ဆိုတာ ပန္းကေလးတစ္ပင္ ရွင္သန္လာဖို႔ ေန႔စဥ္ေရေလာင္းေပးေနတဲ့ ဥယ်ဥ္မွဴးႀကီးလိုပါပဲ။ စိတ္ကူးထဲက အခ်က္ေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ေရေလာင္းေပးရမယ့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးကေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ပဲေလ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေလး ျဖစ္လာမွာေပါ့။
ဘာလို႔ ဒီလိုေျပာေနရတာလဲ ဆိုေတာ့ ဒီေဒသက စိတ္ကူးယဥ္စရာ ေနရာေလးျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ျမဴႏွင္းေတြ အံု႔ဆိုင္းေနေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ သဘာ၀က်ၿပီး သက္၀င္လႈပ္ရွား ေနပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္ ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ အလွကို ေရးဖြဲ႕စီကံုးလို႔ေတာင္ ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာသာ ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ ႐ႈခင္းေတြကို ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေရးဆြဲမိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေဒသက လူေတြဟာ ဘာသာတရားလည္း အလြန္ ကိုင္း႐ႈိင္းၾကပါတယ္။ မိမိကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာအေပၚမွာ အလြန္တရာမွ ၾကည္ညိဳၿပီး အလွဴအတန္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ သဒၶါတရားလည္း ထက္သန္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီေဒသက လူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလး တစ္ခုေပါ့။
အားလံုးကို ၿခံဳေျပာရမယ္ ဆိုရင္ သဘာ၀က်လွတဲ့ အလွအပေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ဒီေဒသေလးဟာ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုေပါ့။
